در این نشست، جناب آقای دکتر احمد کریمی جهرمی، دانشیار و عضو هیئت علمی گروه کلام اسلامی دانشگاه قرآن و حدیث، با بیان اینکه قیام امام حسین علیهالسلام با وجود تشکیل نشدن حکومت ظاهری، نمونهای از حکمرانی مطلوب بود که تمدنی پایدار ایجاد کرد، گفت: استمرار این حکمرانی در طول تاریخ نشاندهنده شکلگیری یک تمدن دینی حول محور نهضت حسینی است.
وی با تبیین تفاوت «حکومت» و «حکمرانی» افزود: حکومت به اعمال قدرت از طریق نهادهای رسمی محدود میشود، اما حکمرانی مفهومی گستردهتر دارد و سنتها، روابط مدنی و حتی کاریزمای معنوی را نیز در بر میگیرد. از این منظر، حکمرانی حسینی نوعی هدایت اجتماعی و معنوی فراتاریخی است که دوام و پایداری دارد.
دکتر کریمی جهرمی سه پرسش اصلی را محور بحث خود قرار داد: عوامل تمدنساز نهضت حسینی چه بودند؟ سازوکارهای حکمرانی حسینی چگونه عمل میکردند؟ و مؤلفههای این حکمرانی چیست؟
وی با استناد به دیدگاه شهید مطهری، عدالت اجتماعی، تقوا و پاکی، امر به معروف و نهی از منکر، و وحدت و انسجام اجتماعی را از مهمترین عوامل تمدنساز نهضت حسینی برشمرد و یادآور شد که امام حسین علیهالسلام در وصیتنامه خود به محمد بن حنفیه بر این اصول تصریح کرده است.
او در ادامه، سازوکارهای حکمرانی حسینی را شامل زنده نگه داشتن امر به معروف و نهی از منکر، خیرخواهی و دلسوزی برای مردم، ایثار و ازخودگذشتگی حاکم در راه خدا، رعایت عدالت و حقوق انسانها حتی دشمنان، پناه دادن به مردم و دفاع از حقوق آنان، شفافیت در تصمیمگیری و روشنگری برای جامعه، و ایجاد انسجام اجتماعی و وحدت صفوف دانست.
به گفته وی، مؤلفههای حکمرانی حسینی عبارتاند از: مشروعیت الهی همراه با مقبولیت مردمی، حکمرانی مراقبتی با توجه به سعادت و خیر مردم، حکمرانی معرفتی مبتنی بر آگاهیبخشی نه اجبار، حکمرانی نجات با هدف رهایی انسان از جهل و گمراهی، ارادهگرایی مردمی با واگذاری انتخاب به مردم (مانند شب عاشورا)، و پایداری به دلیل اتصال به حکمرانی الهی.
دکتر کریمی جهرمی در جمعبندی سخنان خود تأکید کرد: نهضت حسینی الگویی از حکمرانی تمدنساز پایدار است که بر پایه عدالت، تقوا، امر به معروف و وحدت اجتماعی شکل گرفته و تا امروز استمرار یافته است.
