این روزها که شاهد تجاوز گری رژیم صهیونیستی اسرائیل به کشور عزیزمان ایران هستم نا خواسته داشتم به رخدادهای جنگ هشت ساله و تجاوز گری صدام حسین مرور می کردم.
قبل از آغاز حمله صدام به ایران در شهریور ۵۹، نگارنده در گردان ۱۸۲ از تیپ ۱۸۴ پادگان بدر آباد خرم آباد، به عنوان سرباز وظیفه حضور داشتم، چون زمزمه تجاوز صدام هر از چند گاهی به گوش می رسید روز هشتم شهریور گردان ما وارد منطقه مرزی مهران شد و هرکدام از واحدها در مناطق تعیین شده ی خویش استقرار یافتند.
سه گروهان پیاده تقریبا در جنوب شرقی مهران، نوار مرزی پاسگاه «بهرام آباد» مستقر شدند. ما هم که در دسته ی خمپاره انداز ۱۲۰ م م بودیم، قبضه های خود را در پشت کوههای مُشرِف به ارتفاعات «زالو آب و کانی سخت» متعلق به عراق برپا نمودیم.
روز سی و یکم شهریور ۱۳۵۹، تجاوز سرتاسری دشمن به طور هوایی و زمینی از مرزهای جنوب و غرب آغاز شد، علاوه فرودگاههای تهران و برخی شهرهای بزرگ دیگر مورد هجوم هواپیماهای جنگی عراق قرار گرفت. آن روزها ارتش ایران در وضعیت خیلی بدی قرار داشت، سپاه نیز هنوز جان نگرفته بود، صدام در عرض چند روز توانست اکثر مرزها را در هم شکند و بعضی شهرها مثل مهران و خرمشهر را به تصرف خود درآورد، از سوی دیگر در داخل گرفتار غائله کردستان، اغتشاشات خلق عرب خوزستان و ماجراهای حزب خلق مسلمان آذربایجان و جنگ مسلحانه منافقین خلق علیه نظام نو پای جمهوری اسلامی ایران بودیم.
برغم همه این ها، مردم احساس خطر کردند و از اقشار مختلف پای کار آمدند، اولین کاروان بسیج مردمی از عشایر منطقه ایلام را خودم دیدم که در منطقه گُلان ۴۰ کیلومتری مهران با چند مینی بوس و تفنگ برنو به دست و فشنگ به کمر و دوربین یک چشم بر گردن آمدند و به ما ملحق شدند که فرماندهی آنها را مرحوم آیت الله حیدری از علمای بزرگ ایلام بر عهده داشت.
در آن مقطعِ زمانیِ بسیار دشوار، ارتش و سپاه با امکانات بسیار اندک و می توان گفت با دست خالی اما با پشتیبانی بسیج مردمی توانست در مدت کوتاهی کاستی ها را ترمیم کند و با مقاومت ستودنی مناطق اشغالی را از لوث وجود متجاوزان پاک سازی نماید.
با این مقدمه می خواستم بگویم امروز که بعد از ۴۵ سال، این بار شاهد تجاوزگری رژیم صهیونیست و نوزاد کش اسرائیل به کشور عزیزمان ایران هستیم، وضعیت نیروهای نظامی و دفاعی مان به مراتب از آن سال ها، بهتر، قوی تر، سازمان یافته تر و دارای نبوغ، ابتکار و نوآوری است که در همین ایام چشم جهانیان را به خود جلب و خیره کرده است.
ما در سال ۵۹ یک سیم خاردار از خود نداشتیم و به قول معروف یک « لولهنگ » نمی توانستیم بسازیم، امروز در صنعت موشک حرف اول را در دنیا می زنیم، که البته در دفاع اخیر تنها بخش کوچکی از آن رونمایی شد. از همه مهم تر همه اینها به دست جوانان میهن خودمان با صنعت بومی ساخته شده است و هیچ نیازی به دیگران نداریم.
در جنگ هشت ساله دهه شصت، تمام کشور های غربی، اروپائی و حتی شوروی ( روسیه امروز ) با تمام وجود از صدام حمایت کردند، چنانکه که امروز نیز همین ها پیدا و پنهان از نتانیاهو و اسرائیل حمایت می کنند، اما به زودی دنیا خواهد دید همانطوری در آن سال ها حمایت های آنها نتوانست خللی در اراده مردم ایران ایجاد بکند و دماغ همه را به خاک مذلت مالید اینک نیز با چشمان خود می بینیم هر چه تلاش و تکاپو می کنند نمی توانند از اصابت انواع موشک های ظالم کُش و ستم ستیزِ فرزندان ایران اسلامی به لانه متجاوزان مانع بشوند.
امروز در شرایط بسیار حساس جنگی قرار داریم، اگر می خواهیم تلاش های مدافعانه فرزندان غیور این سرزمین به مرحله بالندگی، شکوفایی و در نهایت پیروزی کامل برسد، وظیفه ما در مرحله اول اتحاد و همبستگی اقشار مختلف از گرایشات گوناگون است، اینک هر صدای تفرقه انگیز و تنش زائی از هر حلقومی خارج شود بی شک در راستای تضعیف جبهه خودی و تقویت جبهه دشمنان خواهد بود.
نکته مهم دیگر گاهی در گروه های مختلف فضای مجازی شاهد بعضی اظهار نظرهای ناشیانه، عجولانه، احساسی و ساده لوحانه از سوی برخی افراد غیر مسئول هستیم، اگرچه در حسن نیت بسیاری از آنها شکی نیست، اما جا دارد در شرایط جنگی، فرصت اتخاذ تصمیم را به فرماندهان و مسئولان ارشد نظام که تحت اشراف مستقیم رهبری انجام وظیفه می کنند بسپاریم و خودمان فقط گوش به زنگ آنها باشیم.
یادم هست در ارتش یک اصلی وجود دارد می گوید: در هنگامه جنگ چشم و گوش ها متمرکز به فرمانده باید باشد و نباید از دستورات او تخطی کرد حتی اگر بدانی تصمیم وی اشتباه است؛ چون تشتت آراء در میدان جنگ و هنگامه نبرد شکننده تر از هر چیز دیگر است.
حجت الاسلام عبدالرحیم اباذری
