حجت الاسلام والمسلمین علی فضلی، مدیر گروه عرفان و معنویت پژوهشگاه در مطلبی که در اختیار حوزه‌نیوز قرار داد، نوشت:
آنچه که در هنگامۀ بحرانها و میدان نبرد ضروری است، استحکام روحی و در نتیجه انسجام ملی و همبستگی اجتماعی در جامعه است و استحکام روحی میوۀ سلامت معنوی است.
رویدادهای تلخ فراگیر مانند جنگ، آسیبهای مالی و جانی مردم را در برابر چشمانشان به خط میکنند و چاره اندیشی را از مردم میربایند و اضطراب و ناآرامی را در روح و روان جامعه می گسترانند و احساسات و عواطف جامعه را با اندوه و ناامیدی به شدت تحت تأثیر قرار میدهند و به دلیل سرعت انتقال خبرهای ناگوار ذهن مردم را به ویروسهای ذهنی آلوده می سازند.
در این هنگام، مهمترین و ضروریترین اقدام، ایجاد شرایط استحکام روحی است که انسجام ملی و همبستگی اجتماعی را به همراه دارد.
هر یک از مقوله ها یا دانشها یا نهادها به نوبۀ خود برای این اقدام می توانند سهمی بسزایی داشته باشند که یکی از آن مقوله ها سلامت معنوی است.
اما پرسش این است که سلامت معنوی چگونه دارای چنین سهمی است؟ چگونه میتواند روح جامعه را به این ویژگیها آراسته کند و ارتقا دهد؟
از دریچۀ سلامت معنوی چند ویژگی و چند گام میتواند استحکام روحی و در نتیجه انسجام ملی و همبستگی اجتماعی در جامعه را ایجاد کند و ارتقا بخشد که میتوان در این یادداشت به دو گام توجه داد.
اولین گام توسعۀ معاشرت و همنشینی پاک در دو ساحت حقیقی و مجازی است که موجب پیشگیری از گسترش دادههای مسموم به عنوان ویروس های ذهنی در جامعه است؛ یعنی اجازه نمیدهد داده های اضطراب زا، اندوهناک و امیدزدا گسترش یابد، بلکه بستر لازم برای انتقال داده های صحیح، امیدزا و نشاط آور را پمپاژ میکند.
اما اگر داده ها و ویروس های اضطراب زا انتقال و گسترش یافت، دومین گام را باید برداشت و آن تلقین حس پناهندگی به خدای سبحان است که پشت گرمی معنوی قدرتمندی را در دل و جان ایجاد میکند و انتظار و امید نجات از بحرانها را تقویت میکند.
به فرمودۀ امام علی علیه السلام: «مَنِ اعتَصَمَ بِاللّه ِ نَجّاهُ» هرکه به خدا پناه بَرَد ، خداوند او را نجات دهد. (غرر الحکم، ح ۷۸۲۶)
این حس نیز به دو روش قابل انتقال است است: یکی برگزاری جلسه ها یا بارگزاری پیامک ها یا ساختن پادکستها و ویدئو کلیپها جهت القای آیات و احادیثی که دربارۀ پناه دهندگی حق سبحانه هستند. « الهی انت کهفی».
دیگری ترویج ذکرها و دعاها در فضای حقیقی و مجازی در خانه ها، حسینیه ها، مسجدها، پیام رسانها و رسانه ها جهت القای معانی و حقایق آن ذکرها و دعاها در ذهن و خیال و روح است. مانند دعای بیست و هفتم صحیفۀ سجادیه.
این دو روش تلقینی موجب آرامش قلبی و ذهنی شده، احساسات منفی را دور ساخته، پرخاشگری و برخوردها را کنترل کرده، رفتارهای شتابزده را منتفی ساخته، روح جامعه را از اضطراب و دور ساخته، فضای ذهنی را برای چاره اندیشی جهت برون رفت از بحران آرام و آماده کرده، توجه به نیازهای همدیگر را زیاد کرده، ایثار و از خودگذشتگی را افزایش داده، همگرایی و همیاری و همدلی را در میان مردم گسترش میدهد و این یعنی استحکام روحی، انسجام ملی و همبستگی اجتماعی.
