ابزار تبلیغ، صدا و کلام مبلغ بود و حوصله‌ی مستمع؛ اما امروز دنیای رسانه معادلات سنتی را دگرگون کرده است. رسانه دیگر تنها یک ابزار نیست بلکه یک زیست‌بوم است. فضایی که افراد بخش مهمی از زندگی روزمره خود را در آن می‌گذرانند، تصمیم می‌گیرند می‌آموزند و حتی ایمان می‌آورند یا از آن فاصله می‌گیرند.
با ظهور اینترنت و گسترش شبکه‌های اجتماعی، تبلیغ دین وارد مرحله‌ای جدید شده است. اکنون نه‌فقط اهل مسجد، که هر کاربر تلفن همراه می‌تواند مخاطب مستقیم پیام دینی باشد و این یعنی «منبر» دیگر فقط در مسجد نیست؛ گاهی در صفحه‌ی کوچک گوشی فردی در نقطه‌ای دور از هر مسجد و هیئت، جا خوش کرده است.
این تحول هم فرصت است و هم تهدید. از طرفی امکان نشر گسترده معارف دینی، پاسخ‌گویی سریع به شبهات، و ایجاد ارتباط دوسویه با مخاطبان فراهم شده است.
از سوی دیگر، خطر سطحی‌نگری، برخورد گزینشی با دین، و گسترش روایت‌های غیر معتبر نیز به قوت خود باقی است. آنچه تعیین‌کننده خواهد بود حضور فعال، هوشمندانه و ساختاریافته‌ی عالمان و طلاب در این فضاست.
اگر زمانی روحانیون برای تبلیغ ناچار بودند مسیرهای طولانی را طی کنند و درب خانه‌ها را بزنند امروز با یک محتوای خوب و دقیق، می‌توانند خانه‌ها را بدون در زدن روشن کنند. این ظرفیت بی‌نظیر است اما بهره‌برداری از آن نیازمند آشنایی دقیق با زبان رسانه، مهارت ارتباطی، و البته صداقت در انتقال پیام است.
تبلیغ دین در فضای رسانه‌ای امروز دیگر نه یک امکان انتخابی که ضرورتی راهبردی است. آینده‌ی دینداری نسل جدید، به توان ما در فهم و تسخیر این فضا گره خورده است.
و چه زیباست اگر منبرهای مجازی، همان گرما و عمق منبرهای سنتی را داشته باشند؛ فقط با بیانی نو و ابزاری نوین.
